Hier en op onze website ’t Majeur doen we verslag van het bestaan aan boord en onze belevenissen, varend door Europa.

Voor een paar dagen een vaarvakantie bij ons aan boord, zie de website

Als je per email bericht wilt krijgen wanneer we een nieuwe blog toevoegen of de website hebben bijgewerkt stuur ons een mail via,
tmajeur@gmail.com, met als onderwerp "volgen".

zondag 30 december 2018

Aan alles komt een einde

Zoals de aanhef van deze post al doet vermoeden zal dit de laatste aflevering zijn van dit blog.
De vorige aflevering was van juli 2017(link), ik ga niet alles wat er sindsdien is gebeurd verhalen maar zal wel de grote lijnen schetsen en dat brengt me dan ook tot de verklaring waarom dit de laatste is.


Na ons verblijf in Utrecht, waar Michel met hulp van de revalidatietherapie goed herstelde van het herseninfarct, was het in september tijd om voor de winter weer naar Amersfoort te gaan.
We wilden er een leuke tocht via de Vecht van maken en om te beginnen Utrecht aan de noordkant verlaten.
‘t Majeur is te groot om dwars door Utrecht te kunnen varen maar er is een sluis in het Merwedekanaal waardoor je aan de noordkant op het Amsterdam-Rijnkanaal uitkomt. Die sluis kan draaien maar wordt niet vaak gebruikt.
Michel heeft erg zijn best gedaan en het is hem gelukt om toestemming te krijgen voor passage door de Muntsluis.
Waarom we dat wilden? Nou omdat het kan en omdat we het niet eerder gedaan hadden.
Niet alleen de aanvraag maar ook de passage zelf had de nodige voeten in de aarde want de draaibrug voor de sluis ging niet open omdat er een probleem met de slagbomen was. Toen dat eenmaal lukte konden we passeren en geschut worden in de handmatig bediende sluis.



Muntbrug en Muntsluis in het Merwedekanaal

Ik denk dat de mensen van de havendienst Utrecht het ook wel leuk vonden, weer eens wat anders dan alleen maar op de knop drukken.
Bij Maarsen konden we de Vecht op en hoewel ook daar ‘t Majeur wel groot is kunnen we prima varen over de Vecht en is het, zeker in het naseizoen, een leuke tocht.


Het voordeel van varen buiten het hoogseizoen is dat je ongestoord op veel plekken mag blijven liggen, zoals in het centrum van Weesp

voor de kerk, hier nog zonder de spits, die er inmiddels weer op staat, in Weesp
We zijn een paar dagen in Weesp gebleven maar toen we verder wilden naar Amersfoort ging het helemaal mis.

Net weer door de brug en op de Vecht klonk er een alarmerend geluid uit de machinekamer, alsof er een betonmolen vol grind stond te draaien. Inspectie, afgemeerd aan de meerpalen, leverde geen zichtbare schade op maar duidelijk was wel dat we zo niet konden varen.
Gekeerd dus maar en weer terug door de brug Weesp in.
Al snel werd duidelijk dat er geen sprake meer was van verder varen; er was waarschijnlijk in de loop der jaren een bout losgetrild, die bij de montage van de motor niet was geborgd, en ons stond een hele grote, langdurige en ingrijpende reparatie te wachten.

de “kingpin” die in dit geval de boel niet definitief bij elkaar hield maar de oorzaak was van alle ellende

We hadden tijdens ons eerdere verblijf in Utrecht al besloten dat het tijd voor ons was om de ligplaats daar (zie deze link), die we in 2013 gekocht hadden, zelf te gaan gebruiken, in principe in januari.
In Weesp konden we niet blijven maar een plek in de buurt van Utrecht was een betere optie dan Amersfoort. Gelukkig konden we in Vreeswijk terecht.
Via het A-R-kanaal zijn we op de sleep daarheen gegaan.


Achter de sleepboot dwars door Weesp en over het A-R kanaal
We lagen mooi in Vreeswijk midden in het dorp en door de sneeuw werd het ook nog eens heel pittoresk.

wintertafreel in Vreeswijk
met de camper langs de Gorges de Verdon
We hebben een goede tijd gehad in Vreeswijk.
In die periode genoten wij van een heerlijke en ongestoorde campervakantie in Frankrijk en het huwelijk van onze zoon Steven met Stefanie. En natuurlijk de bruidstaart (ook dit was voor mij de laatste)

Yesssss getrouwd
de bruidstaart met motto katten en muziek
Daarna stond heel veel in het teken van de reparatie.
Gesteund door de verzekering, geholpen door scheepsreparateur Sjaak en met de nodige zelfwerkzaamheid waren we uiteindelijk in januari in staat om op eigen kracht naar Utrecht te varen.

dit ben ik, showing off in de machinekamer, maar het meeste werk is toch echt door Michel gedaan

We wilden nu onze ligplaats innemen en deze enerverende periode afsluiten

Onze ligplaats in Utrecht in de Vaartse Rijn, bij de splitsing met het Merwedekanaal. Links gezien vanaf de richting van het A-R kanaal en rechts vanaf de richting centrum.

‘t Majeur was weer helemaal in orde en eigenlijk beter dan voorheen en we wilden weer lekker gaan varen, wat gebeurd was was gebeurd, zowel Michel als de boot waren in goede conditie en we besloten naar Oostende voor Anker te gaan.


Samen met een aantal andere schepen, o.a. enkele van de degenen die doorgevaren waren naar Berlijn toen wij in Hannover achterbleven, zijn we naar Oostende gevaren, dat maakte de tocht erheen al leuk.

Gezamenlijk in de Royersluis en daarna over de Schelde richting Gent en OostendeGezamenlijk in de Royersluis en daarna over de Schelde richting Gent en Oostende
Oostende voor Anker was, als iedere keer, een vrolijke en gezellige bijeenkomst.
Weerzien met bekenden en een zeer gastvrij onthaal door en voor iedereen.

de haven ligt weer vol
We hebben daarna een deel van de zomer heerlijk in België rondgevaren. Hebben deelgenomen aan de DBA rally in Gent en zijn weer met alle scheepsliften op en neer gegaan omdat het zo bijzonder is.

de DBA rally in Gent, Portus Ganda


't Majeur in de bak bij het hellend vlak van Ronquieres

't Majeur in de bak van de lift bij Strepy
Wegens verplichtingen in Nederland moesten we eind juni terug zijn, dat was helemaal geen punt want we konden lekker naar onze eigen plek in Utrecht.
Voor we vertrokken was al wel duidelijk geworden dat het ons in deze stad uitstekend bevalt, gezellig en genoeg te doen. We wonen vlakbij het centrum maar ook een beetje buiten, dat laatste merkten we helemaal toen we terug waren in de zomer.
Dagelijks was het een drukte van belang langs onze boot want er varen heel veel bootjes in en rond Utrecht, allemaal vrolijke mensen die een uitje maken of op doorreis zijn.
We genoten van de mooie zomer, ons achterdek en het zicht op het water.


Helaas bleek de medicatie van Michel niet voldoende bescherming te bieden en heeft hij in juli een tweede herseninfarct gekregen.
Ook dit maal is hij gelukkig, gesteund door de revalidatietherapie, goed hersteld en hopelijk gebeurt het niet weer, maar garantie is er niet.
Het heeft ons wel aan het denken gezet en de resultante daarvan is dat we besloten hebben dat we ‘t Majeur willen verkopen.
Bij voorkeur houden we de ligplaats en leggen hier een woonark neer; of dat lukt moet blijken.
We willen een ander soort reizen gaan maken en beginnen met een rondreis door Vietnam in februari, hier hebben we beiden veel zin in.


We realiseren ons dat de verkoop niet makkelijk zal zijn en wel eens een lange tijd kan duren, mocht iemand interesse hebben of iemand kennen die interesse heeft, hoort zegt het voort......


Zolang het schip niet verkocht is gaan we, in principe, wel nog varen; we denken er nog na over waar en hoe we het regelen.
Het varen is zo leuk en makkelijk met dit schip en het leven op het schip bevalt zo goed dat we er nog niet helemaal afstand van willen doen.


We hebben geweldige reizen gemaakt met ‘t Majeur en veel beleefd, het was ook altijd weer leuk om daar verslag van te doen in dit blog, als je wilt kan je het allemaal terug lezen in eerdere afleveringen.
Ik weet, door de reacties die ik kreeg, dat het blog gelezen werd door bekenden en vreemden over de hele wereld. Dat heb ik altijd erg leuk gevonden en dat was ook een stimulans om te schrijven.
Het is echter mooi geweest en wordt vanaf nu een herhaling van wat we eerder deden, een goed moment om te stoppen met het blog.


We wensen iedereen alle goeds voor het komende jaar en alle jaren daarna.
Veel water onder het vlak als je vaart en ter land, ter zee of in de lucht mooie reizen.
Zwaai naar ons als je in Utrecht voorbij vaart of kom als je in de buurt bent langs voor een drankje en een praatje.


Rebecca, Michel en Panache





donderdag 13 juli 2017

Wijk bij Duurstede-Utrecht via Hannover


Zoals op de overzichtskaart te zien is hebben we een wat andere route afgelegd dan ik in het vorige blog aankondigde. Het is dit keer een erg lang blog maar ook de laatste van dit jaar want in Hannover zijn we gekeerd en terug gevaren, maar daarover zo meer.
Begin mei zijn we vanaf Wijk bij Duurstede verder gegaan over het zelfde water maar nu heet het geen Lek maar Neder-Rijn.
Onze volgende stop was Arnhem, waren we ook niet eerder en zoals te zien op de foto wordt dit ook niet een favoriete plek om af te meren voor ons.

niet echt een leuke plek, erg laag en veel trek van commercials
Arnhem was die dag gekleed in de kleuren van Vitesse



Vitesse, de Arnhemse voetbalclub, had de Bekerfinale gewonnen en dat werd uitgebreid gevierd met een feest en een rondrit in open bus door de winnaars, helaas voor hen in de stromende regen.
Wat wel erg leuk was in Arnhem, we kregen ineens een mailtje binnen van een mijnheer die op de kade woont en vanuit zijn raam neerkeek op ons schip.
Hij had blijkbaar de website bekeken en wou alleen even zeggen dat hij ’t Majeur er georganiseerd en avontuurlijk vond uitzien en hij ons mooie reizen wenste.
Wat een leuke ervaring op een druilerige dag.
Na Arnhem de Gelderse IJssel af, vanaf dat punt weer op bekend terrein al waren we een paar jaar geleden de IJssel opgevaren en toen vanaf dat punt naar de Maas gevaren.
Wij hadden indertijd begrepen dat wij te groot waren voor de haven van Zutphen en zijn er toen aan voorbij gevaren; inmiddels was duidelijk geworden dat we er wel in kunnen.
Op zich klopte het en het leverde een mooi plaatje op want we lagen echt in het centrum van Zutphen maar wel aan een te kleine steiger en daardoor heel veel last van passerende commercials.
De volgende dag bleek na enig overleg dat wij welkom waren in de historische haven van Zutphen, ook veel geschikter voor grotere schepen, iets verder stroomafwaarts maar ook vlakbij de stad en daar hebben we een aantal dagen heerlijk gelegen en de stad verkend.


Op de achtergrond historisch Zutphen
 In de historische haven van Zutphen


Niet alleen de stad maar ook de omgeving hebben we, per fiets verkend, zeer de moeite waard.
We kwamen bij een veld waar ik vanuit de verte kon zien dat er paardenbloemen stonden maar niet goed zag wat dan de witte bloemen waren.
Dichterbij gekomen bleken dat allemaal pluizenbollen te zijn, zoveel had ik er nog nooit gezien en één klein zuchtje wind en alles was weggeblazen.
Een kwestie van net op het juiste moment op de juiste plek zijn, een bijzonder gezicht.


Meer pluizenbollen dan paardenbloemen


Vlak boven Zutpen zijn we naar rechts gegaan en via Almelo door gevaren naar het KWAK, Koning Willem-Alexanderkanaal
Dit is een 6 km lang kanaal dat pas sinds 2013 in gebruik is. Het is gegraven om het gebied van de Veenkoloniën meer toegankelijk te maken voor pleziervaartuigen en is tevens voor veel pleziervaart een aanzienlijk kortere route naar Haren in Duitsland dan via Ter Apel.
Bij invaren van het kanaal word je begroet door een enorme houten giraffe, hij staat eigenlijk langs de snelweg maar dat valt niet op.

welkom op het KWAK


De maximale scheepslengte die door het kanaal kan is 27m. Daarmee kunnen we er dus net door en vormen de sluizen geen probleem. Er zijn echter meerdere haakse bochten waar bij vooral degene direct na de  brug wel erg lastig was, maar door zeer langzaam varen en met behulp van een bal als draaipunt en veel geduld van de brugwachter en degenen die moesten wachten voor de open brug is ook dat zonder problemen gelukt.

meerdere haakse bochten en alles erg smal

De route is erg mooi want gaat grotendeels door het natuurgebied de Veenkoloniën en zelfs dwars door het Veenmuseum, een openlucht museum waar oude tijden herleven; met je schip kan je daar een nacht afmeren, maar wij gingen door naar Emmer-Compascuum. Typisch zo’n naam die je alleen uit schoolboekjes kent maar het bestaat echt en Michel vindt dat het goed staat op zijn CV.
We moesten nu een beetje gaan doorvaren want het was inmiddels 14 mei en de 15e was de eerste afspraak met alle andere schepen en schippers waarmee we uiteindelijk gezamenlijk een week in Berlijn zouden liggen.
Van Emmer-Compascuum naar Haren was in een dag te doen en we passeerden dus al snel de Duitse grens. Niet erg spannend en alleen het oude douane kantoor en ons nu Duitse vaantje markeerden dat moment.
ooit heeft de douane het hier druk gehad

Achter de laatste sluis voor de haven van Haren stond een schoolklas jonge kinderen te joelen dat ze wilden meevaren, hierin gesteund door de onderwijzer die dat ook wel zag zitten.
We konden ze bij een klein ponton allemaal aan boord hijsen en de 10 minuten vaart de haven in was het hoogtepunt van het schoolreisje.


dit maakte het schoolreisje speciaal
de eerste maal alle zes schepen bij elkaar



Alle andere schepen waren al in de haven, de Berlijn groep was nu compleet en het eerste palaver kon plaats vinden.
De volgende dag ging ieder op eigen tijd en snelheid verder naar de tweede palaver plaats, over vier dagen, Minden aan het Mittelland kanaal.
Het stuk Dortmund-Ems-kanaal naar het zuiden vonden wij niet erg interessant qua natuur en vooral vervelend vanwege de vele sluizen en drukke commerciële vaart, maar ja zonder Rijnpatent (papieren waarmee vaart over de Rijn in Duitsland is toegestaan) is deze route de enige optie.
Eenmaal op het Mittellandkanaal werd het qua omgeving en varen al meteen een stuk aangenamer, wij voeren samen op met de Linquenda, een schip van ongeveer gelijke lengte.
Dat we in Duitsland waren met Duitse regels en regels en regels kwamen we al snel achter.
Wij zijn gewend om te varen in België en Frankrijk, daar geldt bij afmeren, buiten havens, vooral dat je goed moet opletten dat je veilig ligt en geen hinder voor anderen veroorzaakt. Zo niet in Duitsland, daar mag je alleen afmeren als er een bordje staat dat je op die plek mag afmeren. Op zich niet verkeerd maar er zijn heel veel verschillende bordjes met allemaal andere aanwijzingen en die dan ook niet voor alle schepen gelden maar speciaal voor die en die lengte etc etc.
Nou de eerste keer afmeren gingen we dus al gelijk de mist in.
We lagen keurig uit de vaart, net na het bordje waarop stond dat we mochten afmeren en hadden vast gemaakt oa. aan gele beugels langs de kant. Wat we niet wisten was dat we tegenover het kantoor van de Wasser Schutz Polizei lagen, alom vertegenwoordigd op de Duitse waterwegen.
Zij hadden ons gespot en kwamen onmiddellijk naar ons toe want het was Verboten!
We lagen ná het bord en moesten ervóór, we hadden aan de beugels vastgemaakt en die waren een indicatie voor het trapje dat daar is en dat zijn livesavers voor mensen die in het water vallen. Dat we wel iets naar achteren mochten liggen en daarbij twee gele beugels blokkeerden deed niet ter zake (er zijn heel veel gele beugels en trapjes langs de kant).
Peter en Michel druk in gesprek met de politieagent. Hier mochten we niet liggen, een eindje terug bij de gele pijl wel.



De agent was erg aardig en behulpzaam in het uitleggen van de regels, maar regels zijn regels en dus kregen we een boete.
Een leuke plek onderweg was nog Bad Essen, een leuk plaatsje met prachtige huizen en bekend als kuuroord. In het dorp is een vrij toegankelijke plek waar je de zoute lucht met stoom kunt inademen.
De zoute grond wordt hier heel fijn verdeeld via stoom door en over de rietstengels, waaruit deze constructie bestaat geleid, heel heilzaam bij verkoudheid.




de ‘kuurplaats’ midden in het dorp
lLangs de rand slaan de zoutkristallen weer neer

Bij Minden lagen we weer met alle zes schepen bij elkaar, alle reden voor een gezellig samenzijn waarbij iedereen niet alleen eigen drank en eten inbracht maar ook tafels en stoelen.

alle zes schepen op een rijtje, goede reden voor een feestje




In Minden kruist het Mittellandkanaal over de rivier de Weser, er is ook een fraai sluizencomplex dat toegang geeft tot de rivier, een zogenaamde Schachtsluis. Je vaart de sluis in als het ware door een tunnel zodat de sluisdeur aan de lage kant niet zo hoog hoeft te zijn. Sluizen met een groot verval zijn vaker zo gebouwd.

Om bij elke schutting water te sparen zijn aan beide zijden spaarbekkens gebouwd en via een hevel systeem wordt het water uit de bekkens in de sluis of uit de sluis in de bekkens gepompt.
Bij elke schutting wordt hierdoor 7.300 m³ van de 11.300 m³ bespaard omdat het in de bekkens naast de sluis wordt ‘bewaard’.



Minden Wasserkreuz, bij de pijl lagen onze schepen afgemeerd
schema van de sluis en spaarbekkens


Zondagmiddag gingen wij welgemoed op weg richting Hannover, voor we er waren hebben we afgemeerd voor de nacht, de Linquenda lag vlak achter ons.
De volgende morgen nam onze reis toch een wat andere wending dan gepland omdat Michel wakker werd met een lamme arm.
Hoewel wij op dat moment niet dachten aan een beroerte, omdat het alweer snel iets beter werd en er verder geen tekenen waren die daar op wezen, leek het ons toch beter in Hannover naar een dokter te gaan.
Al varende (de Linquenda vlak achter ons voor het geval we hulp nodig hadden) hebben we een afspraak gemaakt bij de eerste hulppost van een ziekenhuis. Op de fiets daarheen en nadat we er vijf uur hadden gewacht en er nog steeds niemand naar Michel gekeken had op de fiets weer naar huis.
De volgende ochtend ging het minder goed met Michel maar zijn we wel op de fiets naar een huisarts gegaan. De goede man kreeg zelf bijna een beroerte toen hij dit allemaal hoorde en heeft Michel linea recta doorgestuurd naar een, ander, ziekenhuis waar hij binnen de kortste keren op een stroke unit aan allemaal monitoren lag, het was dus toch een beroerte.
Na 10 dagen ziekenhuis en veel testen en onderzoeken mocht Michel naar huis en het gaat nu gelukkig goed met hem.
Behalve de schrik en angst in zo’n situatie krijg je ook te maken met alle praktische problemen die samenhangen met het schip en alle gedoe van een opname in het buitenland.
In het kader van dit blog zal ik op dat eerste wat meer ingaan.
Wij liggen vrijwel altijd afgemeerd langs de openbare waterkant, we zijn te groot voor (jacht)havens, hebben die ook niet nodig voor de voorzieningen en willen dat ook niet.
Dat is ok als we samen zijn en er hooguit een paar nachtjes liggen maar alleen en voor langere tijd leek me dat geen optie waarbij ik me veilig zou voelen.
Soms heeft een mens ook mazzel en er waren lieve mensen bij me die me steunden en hielpen. Vlakbij waar we lagen afgemeerd was een jachthaven, waar de dag dat Michel werd opgenomen de enige beschikbare plek voor een groot schip vrijkwam.
De schipper van de Linquenda heeft mij en ’t Majeur daar naartoe gevaren en we konden zolang blijven als nodig was.
Onze vrienden zijn nog een paar dagen bij me gebleven en hebben toen hun reis naar Berlijn voortgezet. De andere vier schepen waren al verder vooruit.

de haven van Hannover

't Majeur zwaait Linquenda uit


Voor ons was al snel duidelijk dat we terug naar Nederland gingen maar wanneer en hoe was nog even de vraag, voorlopig bleven we in Hannover.
We hadden veel contact met vrienden en familie en er kwamen zelfs een paar naar Hannover, erg belangrijk op zulke momenten.
Michel was in het ziekenhuis al snel zijn eigen revalidatie begonnen.
Ik kon mij vermaken met de vele boten, in alle maten en soorten, die dagelijks voorbij kwamen en de vele fietstochtjes naar het ziekenhuis.

alle tic tacs in het glas, één voor één
er voer doorlopend van alles langs 't Majeur






Na ontslag uit het ziekenhuis moesten we nog zeker twee weken in de buurt blijven voor controles en dergelijke maar gelukkig was er wat afleiding.

 Rolland Garros
Een bierfeest in Hannover


Hoewel de beperkingen van Michel zich wel redelijk herstelden was hij vooral heel erg vermoeid, iets wat nog lang kan duren. Terugvaren leverde dus een probleem op, Michel is nodig als schipper om terug te varen, ik ben alleen een goede matroos en met zijn tweeën ging dat dus niet lukken.
We konden wel hulp vragen van vrienden en familie maar dan nog zou de reis een paar weken duren omdat wij zelf niet de goede papieren hebben om over de Rijn te mogen varen, de kortste route. Behalve dat het een vermoeiende reis zou zijn moest Michel naar Nederland om verdere therapie te krijgen.
We hadden de ligplaats aangeboden gekregen van onze vrienden van de Linquenda, een plek in hartje Utrecht. Als we dan toch terug moesten was dat niet verkeerd.
Na veel bellen, informeren en overleggen was de oplossing gevonden.
Vanuit Vreeswijk is een, voormalig, beroepsschipper naar Hannover gekomen samen met zijn vrouw. Zij hebben het schip en ons in recordtijd terug gevaren naar Utrecht want nu konden we wel via de Rijn. Op bovenstaande kaart is te zien dat we terug een andere route genomen hebben dan heen.
In kilometers maakt het misschien niet zoveel verschil maar in tijd scheelde het aanzienlijk, wij zouden zeker 3 weken over de terugweg gedaan hebben, de schipper bracht ons in 6 dagen thuis. Langere vaardagen en snellere vaarmogelijkheden, oa. door minder sluizen.





Michel moest even wennen dat hij het stuur uit handen gaf maar zag al snel dat het goed was
hier werd de terug weg een andere want niet over stuurboord maar over bakboord, richting Rijn




Elk nadeel heeft zijn voordeel, zo ook hier want wij hadden nu ons eigen reisje langs de Rijn.


dat was voor het eerst, samen op het voordek terwijl we varen, onze eigen cruise

Tot ons grote genoegen was de route die we nu voeren zeker zo interessant als de heenweg en we hadden dan ook genoeg te zien.

de nieuwe brug als achtergrond voor de restanten van de oude brug

de voormalige kerncentrale van Kalkar, nu een pretpark. Misschien heeft indertijd meedemonstreren voor sluiten een klein beetje geholpen


Omdat wij nog niet eerder op het zuidelijkste deel van het Amsterdam-Rijnkanaal gevaren hadden waren we nog niet bekend met het fenomeen de plofsluis. Nu voeren we er recht op af, de grote betonnen overspanning die op bovenstaande foto te zien is.
Vroeger liep het A-R-kanaal rechtdoor en voeren de boten dus onder deze bak door (tegenwoordig is de vaarroute er omheen).
De bouw van het A-R-kanaal (1933) had een gat geslagen in de Hollandse Waterlinie (het liep er dwars doorheen), de mogelijkheid om grote delen land onderwater te zetten en zo snel een verdedigingslinie te maken. Land onder water zetten heeft geen zin als het via een ‘lek’ weer allemaal wegloopt.
De oplossing werd gevonden door van de keersluis ter hoogte van Jutphaas een plofsluis te maken. In de betonnen constructie, die een relatief zwakke bodem heeft, kan 40 miljoen kilo puin en dergelijke worden opgeslagen.
Mocht er in de oorlog besloten worden land onder water te zetten dan was de bodem met explosieven tot ontploffing te brengen en werd zo het kanaal, en dus de Waterlinie, gesloten. Het zou wel een éénmalige actie zijn.
Het is nooit gebeurd en tegenwoordig huist er een schietvereniging in de bak, wordt er toch nog geschoten.
de plofsluis



Het vaarseizoen dit jaar is dus niet verlopen zoals we gehoopt en gedacht hadden maar mede dankzij de hulp en steun van familie en vrienden liggen we nu in Utrecht op een leuke plek, komen hier tot rust, er is de zorg die nog nodig is en er zijn voldoende leuke dingen om te doen. We hoeven ons niet te vervelen, gaan komende winter weer in Amersfoort liggen en eens rustig nadenken over het volgende vaarseizoen.
Tot dan.